Íbúar Egyptalands
Hann býr í Nílardalnum 95% íbúa landsins, jafnvel þó að það taki aðeins 4% Yfirborð Egyptalands. Landið er aðallega byggt af afkomendum fornu Egypta, Arabískir nýliðar, Gríska, Sýrlenskur og gyðingur, og fyrir sunnan Núbíumenn. Berberarnir búa í vestur eyðimörkinni.
Lítið hlutfall afkomenda Evrópubúa býr í borgum. Stærsti íbúinn er í Kaíró og Alexandríu (Kaíró hefur u.þ.b.. 20 mín íbúar, og Alexandríu hér að ofan 3 mín). Flestir Egyptar eru bændur – fellachowie.
Egypsk þorp hafa verið stofnuð á tveimur stöðum í aldaraðir. Eitt er hefðbundið – Árbakki, þar sem fellachs byggja hús úr leðju múrsteinum. Byggingarnar eru ferhyrndar, með litlum rýmum. Flatt þak er notað sem svefnverönd á heitum nótum eða sem geymsla óþarfa muna.
Ríkari þorp hafa pússað og málað hús. Þótt íslam banni túlkun fólks og dýra, skreytingar víkja frá kanónunum. Venjulega eru þetta heimili fólks, sem fór í lögboðna pílagrímsferð (hajj) gerðu Mekki.
Þegar ferðamenn heimsækja þorpið, veggirnir verða mikið auglýsingaplakat og þú veist það strax, þar sem hlutir úr alabast eru smíðaðir og seldir, þar sem þú getur keypt papyrus.
Það eru ekki aðeins alifuglar sem hlaupa um göturnar, en líka börn. Þeir fara í skólann, en eftir tíma hafa þeir ekki tíma til að spila. Stúlkur sem fara í efri ár framhaldsskóla eru tregar til að sjá þær.
Í hefðbundnu þorpi ljúka þeir fljótt skyldunámi og læra að gegna hlutverki konu og móður. Strákarnir, sem eru þegar komnir aftur úr skólanum, þeir læra að rækta túnin undir vakandi auga feðra sinna.
Norðurhluti dalsins er aðallega byggður af bændum – fellachowie, WHO – þrátt fyrir ákall róttækra íslamista – vertu rólegur. En íbúar suðurlands – Sa’idi, þau eru talin heitt og heitt.
Nubíumenn eru með dekkri húð en Egyptar. Konurnar klæða sig litríkar, en fötin eru þakin svörtum gardínum. Þeir elska skartgripi; þeir bera tvo strengi af perlum um hálsinn, þakið tveimur hálsmenum til viðbótar með merkjum með nöfnum Allah. Frá enni hanga merki með kóranatextum, og stórir eyrnalokkar prýða eyrun. Þeir klæðast silfurgörlum á ökkla, og fingur handa minna eru silfur með hringum. Þeir skreyta líkamann með húðflúri svipað og mól, og á enni tekur teikningin sér form á hálfmána; þeir draga einnig línur sem liggja frá munni niður að höku. Þeir lita hárið með henna og nota vímuefni. Karlarnir klæðast hefðbundnum hvítum treyjum með stuttum lituðum vestum. Hausarnir eru þaknir litlum húfur með hringlaga botni. Þeir eru heiðvirðir, þeir virða álit ættbálksins og öldungar fjölskyldunnar. Þeir meta fólk með bú og brunn auk þess að vera vel fæddur, sem þorna ekki. Hjónabönd eru oft gerð milli frænda. Hefðbundið líf í Nubia hefur aðallega snúist um lítil sveitarfélög, lifa samkvæmt eilífu tímatali flóða og þurrka. Máluð drullumúrsteinsþorp, með hús með kúptum þökum skyggða af pálmatrjám, akur af korni og sorghum melónum, fiskbakka Níl – þetta hafði allt verið í gangi um aldur og ævi. Pálmalundar útveguðu Nubíum ekki aðeins mat, en einnig vörur sem þarf í daglegu lífi. Nílin nærðist og klæddist, hann var allt: uppspretta hefðar og guð sem hlustar á bænir. Iðandi líf við strendur þess, frosinn í lögun í kynslóðir, það virtist óbreytt og stöðugt. Skyndilega varð Níl stjúpfaðir með föður mínum. Núbíumenn, sem hafa haldið mikið af sinni heiðnu hefð, þeir stóðu frammi fyrir vandamálum við að búa í samfélagi tuttugustu aldar.